Το πρόσφατο τραγικό συμβάν με τους έξι νεκρούς και τους δύο –ως αυτή τη στιγμή- αγνοούμενους στον ποταμό Λούσιο της Αρκαδίας προκάλεσε συγκίνηση σε όλη την Ελλάδα, αλλά και έξω από τα σύνορά μας. Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η θλίψη των μελών των ορειβατικών και περιβαλλοντικών συλλόγων μια και αυτοί είναι που επιδιώκουν, με αξιόλογη επιτυχία, τα τελευταία χρόνια να στρέψουν το κοινό στην ήπια απόλαυση της φύσης, ως εναλλακτική λύση στο σύνηθες πρότυπο των τουριστικών γκέτο αλλά και ως μέσο ενίσχυσης της περιβαλλοντικής συνείδησης.
 

  Η επαφή με απομακρυσμένα αλλά πανέμορφα και πλούσια σε βιοποικιλότητα τοπία του ελληνικού χώρου, σίγουρα  βοηθά στην εξοικείωση των ανθρώπων των πόλεων με την πολιτική προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Επιπλέον είναι μια από τις σημαντικότερες βιώσιμες ευκαιρίες απασχόλησης και ήπιας ανάπτυξης της ορεινής υπαίθρου.
   Αισθανόμαστε λοιπόν την ανάγκη βλέποντας και ακούγοντας τον συνήθη ορυμαγδό υπερβολών στα μέσα ενημέρωσης να τονίσουμε:
  Ναι, κατηγορηματικά, στην λήψη μέτρων για να μην ξαναγίνει τέτοιο συμβάν. Ασφαλώς είναι αναγκαία η πιστοποίηση των εταιριών που οργανώνουν ποτάμιες και ορεινές δραστηριότητες για το ευρύτερο κοινό. Ασφαλώς είναι αναγκαίο στα ενημερωτικά φυλλάδια να αναφέρονται όχι μόνο οι ομορφιές των «απάτητων» τοπίων αλλά και οι πιθανές επικινδυνότητες κάθε περιοχής.
   Όχι όμως να φτάσουμε στο σημείο να δυσφημήσουμε τον ορεινό περιηγητικό τουρισμό ή να τον οδηγήσουμε στον δια της ασφυξίας θάνατο, μέσω της εμπλοκής του σε κάποια τερατώδη γραφειοκρατία.  Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι μαζί με την πάνα πετάμε και το μωρό και θα αποτελούσε οπισθοδρόμηση.
  Χρειάζεται σ’ ότι αφορά την χάραξη πολιτικής να μην μας λείψει αυτό που έλειψε στην μοιραία ομάδα: η σύνεση.
  Γ.Κ.